ضرغامی را تنها نگذاریم

برای سنجش میزان ظرفیت جامعه‌ی ما و لایه‌های عمیقا سنتی و محافظه‌کار آن، همین سریال بزنگاه، یا حتی نه فقط تیتراژ این سریال کافی است! یعنی این ملت ظرفیت یک تیتراژ مبتکرانه و به آن زیبایی را هم که آمده بود به جای موزیک از افکت‌های صوتی استفاده کرده بود نداشت و بالاخره مجبورشان کردند که روی تیتراژ موزیک بگذارند…

ظرافت‌های هنری این اثر درخشان عطاران که متاسفانه در میان جار و جنجالی که محتوای سریال بلند کرده گم شده، باشد برای یک فرصت دیگر اما الان موضوع اساسی دیگری هم هست که نباید ازش غافل شد:

تقریبا بعد از پخش قسمت دوم و سوم بزنگاه داد و فریادهای مختلف از خیلی جهات بلند شد و در این چند روز اخیر چندان شدت گرفت که تا مرز توقف پخش سریال پیش رفت. اما این بار هم برای بار چندم ضرغامی پشت هنرمندش ایستاده و دارد مقاومت می‌کند. تنهایش نگذاریم و به هر طریق ممکن حمایت‌اش کنیم. هر طوری که از دست‌مان برمی‌آید به او و یارانش و به مخالفانش نشان بدهیم که فرق دوغ و دوشاب را می‌فهمیم و قدر این دلسوزی‌های شجاعانه را می‌دانیم…

ما هم وظیفه‌ی خودمان را ادا کنیم ـ البته اگر به جز غرغر کردن وظیفه‌ای برای خودمان قایل‌ایم!